Qigong

Qigong ( / tʃ iː ɡ ɒ ŋ / ), qi gong , chi kung , chi 'ung of chi gung ( vereenvoudigd Chinees :气功; traditioneel Chinees :氣功; pinyin : qìgōng ; Wade-Giles : ch' i kung ; lit. ' levensenergie cultiveren'; spreek uit: chiegoeng) is een systeem van gecoördineerde lichaamshouding en beweging, ademhaling en meditatie gebruikt voor gezondheids-, spiritualiteits- en vechtsporttrainingen. Met wortels in de Chinese geneeskunde , filosofie en vechtsporten , wordt Qigong traditioneel gezien door de Chinezen en in heel Azië als een praktijk om qi te cultiveren en in evenwicht te brengen.

Geschiedenis en oorsprong
Met wortels in de oude Chinese cultuur die meer dan 2000 jaar oud is, heeft zich een grote verscheidenheid aan Qigong - vormen ontwikkeld binnen verschillende segmenten van de Chinese samenleving: in de traditionele Chinese geneeskunde voor preventieve en curatieve functies; in het confucianisme om een ​​lang leven te bevorderen en het morele karakter te verbeteren; in het taoïsme en het boeddhisme als onderdeel van meditatieve beoefening; en in Chinese krijgskunsten om het zelfverdedigingsvermogen te vergroten.

Hedendaagse qigong combineert diverse en soms ongelijksoortige tradities, in het bijzonder de taoïstische meditatieve praktijk van "interne alchemie" ( neidan 內丹術), de oude meditatieve praktijken van "circulerende qi " (xing qi 行氣) en "staande meditatie" ( zhan zhuang 站桩), en de langzame gymnastische ademhalingsoefening van "leiden en trekken" ( daoyin 導引). Traditioneel werd qigong door de meester aan studenten onderwezen door middel van training en mondelinge overdracht , met de nadruk op meditatieve beoefening door geleerden en gymnastische of dynamische beoefening door de werkende massa. Beginnend in de late jaren 1940 en de jaren 1950 probeerde de regering van het Chinese vasteland ongelijksoortige qigong-varianten te integreren in één samenhangend systeem, met de bedoeling een stevige wetenschappelijke basis te leggen voor het beoefenen van qigong. In 1949 vestigde Liu Guizhen de naam "qigong" om te verwijzen naar het systeem van levensbehoudende praktijken dat hij en zijn medewerkers ontwikkelden, gebaseerd op daoyin en andere filosofische tradities. Deze poging wordt door sommige sinologen beschouwd als het begin van de moderne of wetenschappelijke interpretatie van qigong .

Tijdens de Grote Sprong Voorwaarts (1958-1963) en de Culturele Revolutie(1966-1976) stond qigong , samen met andere traditionele Chinese geneeswijzen, onder strikte controle met beperkte toegang onder het grote publiek, maar werd aangemoedigd in door de staat gerunde revalidatiecentra en verspreidde zich naar universiteiten en ziekenhuizen. Na de Culturele Revolutie werd qigong , samen met taiji , populair als dagelijkse ochtendoefening die massaal in heel China werd beoefend. De populariteit van qigong groeide snel tijdens de Deng- en Jiang-tijdperken na de dood van Mao Zedong in 1976 tot en met de jaren negentig, met naar schatting tussen de 60 en 200 miljoen beoefenaars in heel China. Samen met populariteit en staatssancties kwamen er controverses en problemen: beweringen over buitengewone vermogens die grenzen aan het bovennatuurlijke, pseudowetenschappelijke verklaringen om geloofwaardigheid op te bouwen, een mentale toestand die qigong-afwijking wordt genoemd , vorming van sektes en overdrijving van claims door meesters voor persoonlijk voordeel. In 1985 werd de door de staat gerunde National Qigong Science and Research Organization opgericht om de qigong varianten van het land te reguleren. In 1999, als reactie op de wijdverbreide heropleving van oude tradities van spiritualiteit, moraliteit en mystiek, en vermeende uitdagingen voor staatscontrole, nam de Chinese regering maatregelen om de controle op openbare qigong-beoefening af te dwingen, waaronder het sluiten van qigongklinieken en -ziekenhuizen en het verbieden van groepen zoals Zhong Gong en Falun Gong. Sinds het harde optreden in 1999 wordt onderzoek naar qigong en het beoefenen in de praktijk alleen officieel ondersteund in het kader van gezondheid en traditionele Chinese geneeskunde. De Chinese Health Qigong Association, opgericht in 2000, reguleert strikt openbare qigong-beoefening, met beperking van openbare bijeenkomsten, vereiste van door de staat goedgekeurde training en certificering van instructeurs, en beperking van beoefening tot door de staat goedgekeurde vormen.

Door de migratiekrachten van de Chinese diaspora , het toerisme in China en de globalisering , verspreidde de beoefening van qigong zich van de Chinese gemeenschap naar de wereld. Tegenwoordig beoefenen miljoenen mensen over de hele wereld Qigong en geloven ze in verschillende mate in de voordelen van qigong . Vergelijkbaar met de historische oorsprong, hebben degenen die geïnteresseerd zijn in qigong verschillende achtergronden en beoefenen ze het om verschillende redenen, waaronder recreatie , lichaamsbeweging , ontspanning , preventieve geneeskunde , zelfgenezing , alternatieve geneeskunde, zelfontplooiing , meditatie , spiritualiteit en training in vechtsporten.

Praktijken
Qigong omvat een gevarieerde reeks praktijken die lichaam, adem en geest coördineren, gebaseerd op de Chinese filosofie. Qigong wordt gewoonlijk ingedeeld in twee fundamentele categorieën: 1) dynamische of actieve qigong ( dong gong ), met langzaam vloeiende beweging; en 2) meditatieve of passieve qigong ( jing gong ), met stille houdingen en innerlijke beweging van de adem.

Vanuit een therapeutisch perspectief kan qigong worden ingedeeld in twee systemen: 1) interne qigong , die zich richt op zelfzorg en zelfontplooiing, en; 2) externe qigong , waarbij behandeling door een therapeut betrokken is die qi stuurt of doorgeeft .

Als bewegende meditatie coördineert qigong-beoefening typisch langzame gestileerde bewegingen, diepe middenrifademhaling en kalme mentale focus, met visualisatie van het geleiden van qi door het lichaam. Hoewel details variëren, kunnen qigong-vormen over het algemeen worden gekarakteriseerd als een mix van vier soorten oefeningen: dynamisch, statisch, meditatief en activiteiten die externe hulpmiddelen vereisen.

• Dynamische praktijk
  Deze omvat vloeiende bewegingen, meestal zorgvuldig gechoreografeerd, gecoördineerd met adem en bewustzijn. Voorbeelden zijn de langzame gestileerde bewegingen van taijiquan, baguazhang en xingyiquan. Dynamische qigong bestaat uit bewegingen die doorgaans worden herhaald, waardoor het lichaam wordt versterkt en uitgerekt, de vloeistofbeweging (bloed, synoviaal en lymfe) wordt vergroot, het evenwicht en de proprioceptie worden verbeterd en het bewustzijn wordt verbeterd van hoe het lichaam door de ruimte beweegt.
• Statische praktijk
  Deze omvat het langdurig vasthouden van houdingen. In sommige gevallen lijkt dit op de beoefening van yoga en de voortzetting ervan in de boeddhistische traditie. Bijvoorbeeld Yiquan , een Chinese krijgskunst afgeleid van xingyiquan , legt de nadruk op statische houdingstraining. In een ander voorbeeld is de genezingsvorm baduanjin (acht stukken brocaat) gebaseerd op een reeks statische houdingen.
• Meditatieve praktijk
  Hier wordt gebruik gemaakt van bewuste ademhaling, visualisatie, mantras , zingen, geluid en focus op filosofische concepten zoals qi-circulatie, esthetiek of morele waarden. In de traditionele Chinese geneeskunde en de daoïstische praktijk ligt de meditatieve focus gewoonlijk op het cultiveren van qi in dantian-energiecentra en het balanceren van de qi-stroom in de meridiaan en andere paden. In verschillende boeddhistische tradities is het doel om de geest tot rust te brengen, ofwel door naar buiten gericht te zijn, bijvoorbeeld op een plek, ofwel door naar binnen gericht te zijn op de adem, een mantra, een koanleegte of het idee van het eeuwige. In de Confucius traditie is meditatie gericht op menselijkheid en deugdzaamheid, met als doel zelfverlichting.
• Gebruik van externe middelen
  Veel systemen van Qigong -beoefening omvatten het gebruik van externe middelen zoals inname van kruiden, massage, fysieke manipulatie of interactie met andere levende organismen. Gespecialiseerd eten en drinken wordt bijvoorbeeld gebruikt in sommige medische en taoïstische vormen, terwijl massage en lichaamsmanipulatie soms worden gebruikt in vechtsporten. In sommige medische systemen gebruikt een Qigong -meester een contactloze behandeling, waarbij hij zogenaamd qi door zijn of haar eigen lichaam naar het lichaam van een andere persoon leidt.